Rakkertje was overigens al niet meer bij de caravan voor ons huis weg te slaan. Zo gauw hij in de gaten heeft dat we weer op reis gaan, wil hij meteen weg. Shain is is compleet gek van autorijden. Als de auto voor het huis staat wil hij met alle geweld erin. Dat was vroeger wel anders. Maar alles wat nieuw is, is beangstigend voor hem. Totdat hij weet dat het geen gevaar kan. Ik kom daar later nog op terug.
Vanaf Leni ging het via Sint Niklaas (tanken) naar de camping Sorel tussen Lille en Parijs.
Daar is het dan nog een drukke boel (grijze plaag met korting van Camping Cheques, maar dat geldt ook voor ons!).
Rakkertje kent die camping al, dus die gaat gelijk op pad.
We bleven één nacht en gaan de volgende dag alweer door naar camping Seillac bij Blois (ACSI camping, voor 13 euro). Die ligt heel landelijk, is qua sanitair wat primitief maar wel zeer schoon en in ieder geval prima heet water. En je staat er zeer vrij en ruim.
Ook nu weer ongeduldig, gaan we de volgende dag al weer door naar camping Chez Gendron boven Bordeaux. Ook een ACSI camping (11 euro). Deze camping is beslist een hogere prijs waard. Maar het jonge stel dat die camping heeft, vertelde dat die prijs gekoppeld is aan hun al lage tarief. Hun tarief verhogen, vinden ze weer een te groot risico dat dan (gewone) klanten wegblijven. Maar zoals gezegd, het is een ontzettend leuk jong stel (Nederlands) met 2 kleine kinderen die al naar school gaan. Ze doen heel veel voor de camping en de gasten. Je kan er zelfs prima eten. En er is een zwembad. De druiven in de wijnvelden om de camping waren duidelijk nog niet rijp genoeg.
Om eerlijk te zijn, wilden we deze camping vooral aandoen vanwege het geweldig mooie sanitair en de lekkere warme en schone douches!
Na twee nachten zijn we doorgegaan naar Noord Spanje. Het is al jaren een probleem om in die regionen van Spanje een goede, aangename camping te vinden. Ook nu dus hebben we gezocht naar iets anders en kwamen uit bij de camping Itxaspe (probeer het maar eens uit te spreken).
Deze camping ligt westelijk van San Sebastián aan de oceaan. Hoog op de rotsen maar je kan niet gemakkelijk beneden komen (te voet). De camping zelf (ACSI, 15 euro) is een terrassen-camping maar is prima toegankelijk met de caravan hoewel er een vrij steil hellinkje naar beneden op de camping voert. De vakken zijn niet groot. We stonden naast een Spanjaas stelletje die zelf ook een kat mee hadden. Maar die moest aan de lijn blijven. Die was nog niet zover als Rakkertje.
De aankomst naar de camping was trouwens ook nog een belevenis. Het navigatiesysteem van onze Toyota leidde ons naar de camping en toen de tante ons vertelde dat we er waren was er in de verste verte geen camping te zien. We reden dus maar door en kwamen na een lange afdaling in een dorpje (Deba) aan de oceaan uit. Een soort strandboulevard en druk, want veel mensen waren naar het strand gekomen (zondag). Maar het was duidelijk dat hier geen camping was. Bij een rotonde gekeerd en weer terug langs het strand en naar boven.
Bij een tankstation getankt (was ook hoog nodig) en gevraagd waar die camping nou zou liggen. Bleek dat we op een rotonde toen we de autoweg afkwamen, één afslag te vroeg hadden genomen. Dus terug naar die rotonde bij de autoweg en toen zagen we ook pas het bordje waarop de camping stond aangegeven. Die weg gevolgd (4 kilometer) en toen bleek dat de camping aan de andere kant van een ravijn lag. Wij waren eerst linksom gegaan maar hadden rechts moeten gaan. Misschien als je op Google Maps kijkt bij Itziar of Itxaspe, dat je het dan kan zien. Tussen Itxaspe en Deba ligt dat ravijn.
We denken dat we, als weer die richting uitgaan, dat we dan deze camping weer aandoen. De campingbaas was zeer vriendelijk.
De volgende dag al weer verder. Nu naar Salamanca (we willen daar eigenlijk helemaal niet overnachten, maar ja, je weet waar de camping is) en na de LIDL te hebben geplunderd, zijn we de volgende dag naar Portugal doorgegaan.
We wilden best wel eens een andere camping nemen dan Salamanca, maar alle campings in en rond Salamanca zijn zwaar onder de maat en soms erg duur. We overwegen al jaren om eens in Tordesillas aan te gaan maar de meeste mensen die we kennen, raden ons dat af.
We komen dus binnen één week al aan op de camping van Theo en Charlotte (Quinta Chave Grande in Casfreires). We zijn daar nu al jaren stamgast en dus worden we ook overeenkomstig ontvangen en begroet.
Onze vrienden Hennie en Marianne zijn er nog niet (hun caravan wel, want die hebben ze in mei laten staan). We vinden al snel contact met Dini en Rob uit Krimpen aan de Ijssel. Ze komen ook al jaren hier maar hebben, gezien hun leeftijd, besloten dat dit de laatste keer zal zijn. Jammer, want ze genieten er goed van. Was ook de hoogste tijd dat we kwamen want Rob was al tijden in de weer met zijn satelietschotel die hij maar niet goed afgesteld kreeg. Na onze "deskundige" hulp kon Rob weer TV kijken.
We zijn ruim een week hier gebleven, hebben veel markten bezocht want de jacht op de portugese zeep was weer geopend door Gea. Uiteindelijk hebben we zo'n twaalf staven meegenomen voor Leni, Justine en onszelf. We hebben natuurlijk veel met Valja en Shain gewandeld. De laatste moest Portugal natuurlijk nog ontdekken.
In Visue bleek dat de actie van de Fransen om de roma's te weren, tot gevolg heeft dat die nu massaal in Portugal neerstrijken. Met alle negatieve gevolgen vandien. Maar na onze ervaringen in Arles enkele jaren geleden, zijn we erg alert geworden. De auto wordt nu streng in de gaten gehouden zeker op die tijden als er markten zijn. Want dan zijn ze erg actief, die criminelen. Ik heb enkele politieagenten attent gemaakt op een paar ongure individuen die mensen lastig vielen. Die hebben ze meteen aangepakt zodat we niet meer gezien hebben. Maar ja, waar zijn ze dan?
Lamego was dit jaar vrijwel onbereikbaar. Blijkbaar was er een Maria viering die om de zoveel jaar terugkeert. Niet Maria, die viering natuurlijk. Dan is er kermis, markt, drukte, etc...
Na 10 dagen zijn we weer richting Spanje vertrokken. Ditmaal was ons doel Cáceres. Die tip hebben we van Rob en Dini gehad.
We waren al langer van plan om dit te doen maar de route via Ciudad Rodrigues hadden we al eens geprobeerd maar daar liet ons navigatiesysteem ons toen de mist ingaan.
Nu bleek dat de route die Rob ons aangaf (via Castelo Branco) een heel mooie route te zijn. Een bijzonder mooie ervaring is het stuwmeer bij Alcántara, net over de grens in Spanje. Er is over de kloof achter de stuwdam een heel oude romeinse brug. Het afdalen naar en het oprijden van de brug (smal) is een belevenis. Zeker als je dat voor de eerste keer ziet. Er is helemaal niets dat je waarschuwt voor die situatie. Er zijn geen borden, geen verkeerslichten.
Ben je op de brug, dan is het effe raden hoe het verder gaat ná de brug. Maar uit het feit dat dit nu allemaal hier te lezen is, kan je afleiden dat we het hebben overleefd. Achteraf is het dus helemaal niet zo beklemmend. Maar ja, dat weet je van te voren niet.
Na veel hobbels (verkeersdrempels hebben ze in Spanje uitgevonden, lijkt het) komen we in Cáceres. De camping (ACSI 15 euro) ligt aan de rand van de stad naast het voetbalstadion. De camping is ietwat apart. Er zijn ruime vakken in een licht oplopend terrein. De vakken liggen aan weerszijden van de straatjes, zodat er steeds twee vakken achter elkaar liggen. Elke twee vakken hebben één gebouwtje waarin voor elk vak een WC, douche en wasbak in het gebouwtje zit. Met je eigen warme water! Er is dus geen centraal sanitairgebouw. We hadden overigens precies dezelfde plek als Dini en Rob ooit hadden.
Cáceres is een vrij drukke stad en een klein oud gedeelte waar we wel gewandeld hebben. De Plaza Major lag helemaal open, druk in de restauratie dus. We hebben niet kunnen besluiten om hier iets te filmen. Dat hebben we wel gedaan in Trujillo. Dat is wel leuk en heeft een boeiende relatie met de ontdekkingsreizigers van Zuid-Amerika.
filmpje komt later
Op de camping hadden we een ontmoeting met een jonge nederandse vrouw die daar samen met haar vriend al maanden staan. Hij heeft een bepaald soort handeltje. Lucratief want ze hebben een knots van een caravan en een dikke mercedes. Maar ook een kat en die lijkt sprekend op Rakkertje. Dus we waren nog maar net gearriveerd en Rakkertje ging de camping verkennen, toen zij aan kwam hollen en vroeg of Rakkertje van ons was. Ja, hoe zo? Nou, ze dacht dat haar katje er vandoor was en zij op een holletje naar de kat toe en toen bleek dat het niet haar kat was maar Rakkertje. Zo maak je dus kennis met leuke mensen.
We zijn een paar dagen gebleven in Cáceres, maar we moesten toch door, naar dit keer weer eens, Aranjuez. We waren daar ooit eerder geweest maar waren toen niet gecharmeerd van de camping. Inmiddels heeft die nieuwe eigenaren (Belgen?) en is sterk verbeterd. (ACSI 15 euro).
We troffen het, want we kwamen op zaterdag aan en dan zit half Madrid op deze camping (de andere helft zit dan bij het Escorial). Maar het gaf niet teveel problemen. Na 10 uur 's avonds was het stil. Behalve natuurlijk een paar uitgaanders die 's nachts om 4 uur de camping luidruchtig opkomen. Maar ook die gaan wel weer eens ergens liggen. En zondags zijn ze allemaal na de middag weer vertrokken.
We hebben wat te eten gehaald in het restaurant. Dat is de hele dag open. Ja, voor bestellen, want je kan het pas om 19 uur ophalen.... Vreemde jongens die spanjaarden.
er komt nog een kort filmpje
We bleven drie nachten en zijn naar een oude bekende camping gegaan: Kika camping bij Villargordo del Cabriel. Aan het stuwmeer dat nu zeer veel water bevatte.
Op zich is deze camping niet zo bijzonder. Van veraf lijkt het een klein dorpje te zijn met een kerktorentje en kleine huisjes. Maar als je er bent, dan is het dus "bedrog". Er is geen dorpje, de gebouwtjes zijn allemaal van de camping, deels restaurant, sanitair en een paar huurhuisjes.
De vakken zijn groot en voorzien van stroom en water en een afvoer. Het sanitair is een beetje minder. Wel nieuw en schoon maar het warme water is iets waar ze te snel op bezuinigen. Een beetje lauw en dat is het.
Voor de douche is het warm goed genoeg. Gea wil deze camping aandoen omdat ze dan de grote was kan doen. Dat is dan net de tijd daarvoor. En die is goedkoop daar. Per wasbeurt, 2 euro.
Maar er was een nieuwe machine geplaatst en die had kuren. De ene keer warmde deze wel het water en de andere keer niet. Het was dus voor 2 euro meer een fruitmachine. Dus de eerste trommel was koud gewassen en de tweede goed. Maar ja, er is altijd wat en wat kun je voor twee euro verwachten?
Twee nachten gebleven en nog steeds (en dat was ik vergeten te vertellen) hadden we nog steeds geen drupje regen gehad! Dus in stralend weer zijn we naar de oostkust vertrokken naar de camping Els Prats in Miami Plaja (ACSI 15 euro).
De receptionisten kennen ons daar en we waren het er snel overeens dat we een prestige plaats wilden (die is zoveel groter dat je de voortent ruim kan opzetten) in het gedeelte van de camping waar we altijd staan.
We hebben de caravan neergezet en ik ben teruggegaan om het plaatsnummer door te geven. Inmiddels was de receptie gewisseld en de jongeman die er nu zat kende ik nog niet. Ik zeg hem het nummer en hij zegt: dan hebben we een probleem. Sinds 1 september mag in dat gedeelte van de camping geen hond meer zijn. ?????? Ik zeg dat zijn collega mij deze plek heeft toegestaan, maar ja, zegt hij: dat is niet de baas en die wil het niet meer.
Ik zeg: je zoekt het maar uit met je collega en als ik daar weg moet dan ga ik helemaal weg en kom nooit meer terug. En dat allemaal in het spaans natuurlijk. Hij zou het opnemen met de baas, die er nu niet was en ik zou het wel horen.
Ik terug, gewoon de voortent opgezet, want ik zag dat er minstens nog 1 hond in dat gedeelte woonde. Dus er was een precedent geschapen. Ik ga de honden uitlaten, loop langs de receptie en hij komt naar buiten en zegt dat alles in orde is. Dit jaar. Volgend jaar moeten we allemaal met honden in een ander gedeelte staan. Hij bood zijn excuses aan en ik kreeg 20 uur vrij Internet in plaats van 10 uur. Dat was weer sympathiek.
Met andere (duitse) gasten met hond nog de zaak besproken, die zijn nog eens gaan praten met de baas van de camping en het volgend jaar wordt de proef dan genomen hoe dat gaat als alle honden op één gedeelte moeten.
Wij denken dat dat meer problemen oplevert - zoveel honden bij elkaar-, dus het zou ons niet verbazen als volgend jaar wanneer we er weer zullen komen, de zaak weer is teruggedraaid.
Wat is er tegen het andere gedeelte? Dat is ietsje minder idylisch qua bomen en struiken. Maar voor de rest, even grote vakken en een net zo mooi strand naast de caravan. We willen soms een beetje dwars zijn. Dat heb je als je al jaren op dezelfde camping komt, het prima kan vinden met het personeel, en plotseling iets veranderd is. Verder vinden we niet dat je midden in het seizoen de regels moet gaan aanpassen. We zien het dus wel.
Overigens tekenend voor de vriendelijkheid is dat er niemand ook maar iets ervan zegt als je de auto in een lege plek naast jouw plaats zet. Iedereen doet het en er zijn nooit problemen. Je moet er voor zorgen dat je niet pal naast iemand anders gaat staan. Maar dat is in oktober geen enkel probleem meer. Zo weinig gasten zijn er dan...
Shain zag voor het eerst de middellandse zee. En met alles wat nieuw is, dus verdacht! Panisch als hij was voor de aanrollende golven. En denk maar niet dat hij dan het water tot aan zijn pootjes laat komen. Gewoonweg zielig en dat voor een Zeeuw!
Maar in de 14 dagen dat we er waren liep hij op het laatst gewoon mee aan de waterkant. Af en toe effe een golfje over zijn pootjes, maar geen angst meer. Maar van water moet hij nog steeds niets hebben.
We zijn twee weken bij Els Prats gebleven. Enkele markten bezocht maar uiteindelijk gaat er een beetje de klad in komen. Gea heeft zowat alle markten leeggekocht in de afgelopen jaren dus er is is niet veel nieuws meer te vinden.
Het weer begon nu ook wat minder te worden. Nog steeds geschikt voor korte broek maar de zee werd steeds onstuimiger tot op het laatst de zee weer erg hoog kwam zodat er geen strand meer overbleef. En de golven werden ook steeds hoger en rolden vervaarlijk naar het restje strand en de zanddijk die was opgeworpen om overslaan van water naar de lager gelegen camping te voorkomen.
We vertrokken na 14 dagen naar Avignon. We hadden niet teveel tegenwind deze keer, maar het was koud in Avignon. Overdag zo'n 8 tot 10 graden en het waaide er nogal.
Toen we aankwamen op de camping bleek dat de camping midden in het seizoen was verkocht en de nieuwe eigenaar nam geen campingcheques meer aan. Uiteindelijk accepteerde receptionist 15 euro per dag. Maar we bleven dus met een aantal camping cheques zitten, die we gepland hadden kwijt te raken. Uiteindelijk hebben we nog 4 cheques over op onze Goldcard, die we net dit jaar hadden verlengd voor 3 jaar.
We denken eraan om geen cheques meer te nemen temeer daar het aantal ACSI campings steeds meer wordt en er altijd wel goedkopere dan 15 euro campings zijn. We zullen wel zien wat we doen.
In Avignon kwam de opstand tegen de regeringsplannen in Frankrijk steeds dreigender naderbij. Voor de zaterdag was weer een grote demonstratie gepland, uitgerekend op de brug die we moeten nemen als we de camping gaan verlaten. Daarom besloten we meteen zaterdagochtend voor 10 uur weg te zijn en dat was geen probleem.
Op aanraden van duitse kennissen op de camping Els Prats, besloten we voor het eerst met de caravan de route door Lyon te nemen. De weg om Lyon heen, is zo'n 20 kilometer langer. Maar na deze keer doen we het toch niet meer. De weg slingert zich door een aantal tunnels door de stad en hoewel de weg 4-baans blijft, komt er allerlei verkeer van in de stad erbij, dus files. Niet lang, maar genoeg om ze vervelend te doen vinden.
In Santenay hebben we in een dorp bij de camping nog goedkoop kunnen tanken bij een kleine Carrefour. Omdat daar ook een LIDL en ALDI naast liggen zijn de boodschapjes snel gedaan.
Ook voor deze camping geldt dat het seizoen naar het einde loopt en dus de voorzieningen wat minder worden. Warm water ook hier niet al te best en 's avonds na 10 uur, is het waslokaal onverlicht. Leuk voor als je met een tent bent. En dat zijn er nog steeds. Je snapt het niet want 's nachts koelt het af tot rond het vriespunt en dan soms ook nog vochtig weer. Brrrrr.
We zijn een dag (de zondag) gebleven om de rug van Sef weer wat rust te gunnen. In Avignon bij het tillen van 20 kilo hondenvoer, door de rug gegaan. Dat is niet leuk. Zeker niet als je onderweg af en toe de auto uit moet om te tanken etc. Ach ja, je wordt een dagje ouder, zullen we maar zeggen.
's Maandags vertrokken naar de Sorel camping. De berichten over benzine-tekorten begonnen toe te nemen maar dat bleek vooral te slaan op diesel. Voor benzine geen probleem. 60 kilometer voor Parijs volgetankt, zonder wachtrijen bij het tankstation. Ze hadden daar dan ook geen diesel meer.
Rond Parijs was het wel een chaos. Gelukkig op de andere rijbaan. Daar stonden af en toe files van 3 tot 4 kilometer omdat de tankstations compleet volstonden met wachtende auto's.
In het dorpje bij onze camping ligt nog een Elf tankstation en daar stond een korte rij voor te wachten. Daar maar aangesloten en na een kwartier konden we de camping gaan opzoeken. Daar waren we tot 'savonds de enige gasten. Toen kwamen nog twee nederlandse stellen.
Dinsdags vertrokken we, volgetankt, richting Lille. Om de aangekondigde blokkades bij Lille te omzeilen, niet door de stad gegaan, maar erom heen. Dat is ook normaal gesproken de aanbevolen route. Ja, ja! We slaan af en ik zie meteen een flinke file staan. Maar die stond voor de afslag Valenciennes. En wij moesten door, richting België. Dus fluks de meeste links rijstrook opgezocht en de 5 rijen naast ons lekker voorbij gereden.
Op de radio hoorden we dat er die ochtend in België de meeste files ooit zijn geweest. Meer dan 400 kilometer. Gelukkig (al weer) niet op onze route. De files zaten rond Brussel en bij Antwerpen. Maar wij gaan bij Sint Niklaas de autoweg af om te tanken en naar Leni te rijden om Silver en Beauty op te halen.
Bij Leni gezellig een kopje koffie gedronken en de laatste wedervaardigheden uitgewisseld. Beauty was de vakantie niet zo goed begonnen. Mogelijk uit onwennigheid (na de verplaatsing) wilde ze niet eten en drinken en zat maar stil in een hoekje, alhoewel ze samen met Silver en een paar andere poezen zat. Leni heeft ze er toen eruit gehaald en apart gezet en nu begon ze voorzichtigjes aan weer te eten en te drinken. Leni durfde het niet aan om haar weer bij de andere katten te plaatsen; bang voor herhaling.
Nu, weer thuis, is de dame weer snel de oude. Nog steeds wil ze niets van ons weten maar Silver, Rakker en de collies zijn haar alles. Die mogen aan haar komen. Wij niet.
Maar het vertrouwen groeit met de dag en langzaam is ze minder angstig voor ons. Rare beesten toch die katten!
Silver lijkt nooit weg te zijn geweest. Die vindt alles goed. En Rakkertje maar vertellen hoe leuk het is om op vakantie te gaan!
We hebben de caravan leeggehaald, gepoetst en weer naar de stalling gebracht.
Langzaamaan komen wij nu ook weer op gang. Het weer werkt prima mee. Met dit weer kun je gewoon nergens naar toe. Bah....